Hoe kan het wel?

Daar gaan ze dan! Op weg naar nieuwe avonturen.

Nee, we gaan niet emigreren en we beginnen niet ergens opnieuw in het buitenland. We blijven gewoon in Nederland. Deze foto staat symbolisch voor het volgen van een eigen pad, met bestemming onbekend.

De foto maakte ik terwijl we onderweg waren naar een vakantiebestemming en ik raak emotioneel als ik er naar kijk. Dit zijn mijn jongens! Op de foto kijken ze uit naar het vliegtuig dat hen over de landsgrenzen zal brengen, maar het beeld dat ik voor mijn ogen zie symboliseert zoveel meer. Ik zie ze lopen op het pad, keurig tussen de aangegeven lijnen, verwachtingsvol uitkijkend naar wat erachter ligt, naar wat komen gaat. Naar hun bestemming. Maar wat is dat pad lang en ingewikkeld.

Deze maand staat bol van de veranderingen. Van afsluitingen en van opnieuw beginnen. Mijn emoties zitten hoog. De jaren die geweest zijn komen nog eens even extra voorbij en dan doe ik waar mijn hoofd en lijf behoefte aan hebben, schrijven en beleven.

Mijn jongste zoon neemt deze maand vervroegd afscheid van de basisschool. Hij start na de zomervakantie in de brugklas. Voor hem geen groep acht, geen kamp, geen musical, geen afsluitingsjaar, geen standaard. Doe ik hem daarmee tekort? Al diverse keren kreeg ik opmerkingen: ‘Wat zonde!’, ‘Groep acht is zo’n mooi jaar om af te sluiten’, ‘Wil hij dit zelf wel?, ‘Is ie niet veel te jong?’. Als je lekker meekomt op school, je vriendjes om je heen hebt en het schoolse systeem bij je past, dan is groep acht vast een heel leuk jaar om mee te maken met je klas en als klas. Maar als je in groep zes al klaar bent met de basisschoolstof en je dit afgelopen jaar hebt ervaren als ‘groep zeven overleven’, dan moet je andere keuzes maken.

Mijn oudste zoon start na de zomervakantie ook in de brugklas. Hij deed dit afgelopen jaar een tussenjaar. Niet omdat hij cognitief nog niet klaar was om naar de brugklas te gaan, maar omdat er op school nauwelijks ruimte was om te werken aan zijn executieve vaardigheden en hij met een trauma van de basisschool af kwam. Hij heeft zich zo onbegrepen gevoeld, dat dit tot diep in zijn sensitieve wezen is vast gezet. Er was een jaar rust nodig om te leren leren, om te ontdekken, om vriendschappen te sluiten en opnieuw te beginnen. Vaardigheden leren. Want hoe ga je om met een opdracht waar je totaal het nut niet van inziet, omdat het niets toevoegt aan het grotere geheel dat jij allemaal ziet? En hoe houd je je emoties in bedwang als je zo graag in discussie wilt gaan met je juf over een opdracht, maar de juf je de mond snoert omdat het nou eenmaal zo moet. Het enige wat hij vroeg was waarom? Een antwoord als ‘daarom’ valt bij hem verkeerd. Hij had daarin nog veel te leren, de juf ook.

Als ouder word ik er soms moedeloos van om steeds maar weer opnieuw het gesprek aan te moeten gaan, weer uit te moeten leggen wat er speelt, wat er nodig is, hoe mijn kinderen in elkaar zitten. Moe word ik ervan om doorlopend mijn kinderen te begeleiden en op te rapen uit het dal van emoties en daarnaast mijzelf overeind te houden, want ik kijk met regelmaat lijdzaam toe hoe het lichtje langzaam uitdooft bij mijn kind. Als een waakvlam die zowel uit, als weer enorm aan kan gaan als op de juiste manier gestimuleerd wordt. Dat is een enorm spanningsveld, want welke kant gaat het op?

Mijn kinderen zijn niet de makkelijkste kinderen, maar ze zijn zo mooi als je ze kunt zien in het grotere geheel. Ze vragen niet veel, ze vragen of je hen wilt zien en je best wilt doen om ze te begrijpen. Mijn kinderen zijn hoogbegaafd. Niet een term die ik er zo in wil gooien, want hoogbegaafdheid wordt nogal eens verkeerd begrepen. Ik schuw de term regelmatig, omdat het stigma er al snel op ligt dat ik zo’n moeder ben die haar kinderen hoog intelligent vindt en dat graag vertelt aan iedereen die dat wil horen. Hoogbegaafdheid kent prachtige eigenschappen. Mijn kinderen hebben een goed stel hersens, maar zonder de juiste begeleiding en zonder een juiste vorm van onderwijs kunnen kinderen hopeloos vastlopen. Dit gebeurde.

Als je in een omgeving zit, waarin je als kind niet gestimuleerd wordt of waar weinig mogelijkheden zijn, dan wordt het erg moeilijk om je talenten verder te ontwikkelen of tot uiting te laten komen. Dan kom je dus nooit of minder snel terecht op de plaats waar je echt tot je recht komt, waar je jouw talenten tot bloei kunt laten komen en ten volle kunt benutten. Verschillende basisscholen heb ik van binnen gezien. De ervaring leerde mij dat passend en helpend onderwijs alleen goed tot zijn recht komt met de juiste mensen op de juiste plaats. Het is in mijn optiek echt leerkracht (en schoolleiding) gebonden of een kind wel of niet tot zijn of haar recht komt op school. Je kunt allemaal mooie plannen bedenken, prachtig passend onderwijs op papier aanbieden, het komt uiteindelijk neer op de manier waarop en door wie het uitgevoerd wordt.

Mijn jongste zoon heeft dit afgelopen jaar een juf getroffen die met ons meedacht, betrokken was, buiten de standaard durfde te kijken en te denken. In dit proces richting afronding is dat zo helpend geweest. Ook om te ervaren dat het dus wél kan. Mijn zoon rondt dit jaar groep zeven af op zijn manier, op weg naar het nieuwe onbekende. Mijn oudste is ontzettend gegroeid in het afgelopen tussenjaar. Hij ziet zelf ook vol vertrouwen uit naar de volgende stap. De middelbare school zal ook niet zaligmakend zijn, ook daar lopen we weer tegen nieuwe uitdagingen aan, lopen de emoties soms weer hoog op en zullen we toch weer vastlopen in vastgeroeste structuren. Maar voor nu lijkt het wel de beste keuze, ook omdat er ruimte bestaat om het gesprek daarover te kunnen voeren met school. En het mooie van keuzes, is dat ze niet vastgezet hoeven te worden. De keuze die je nu maakt, maak je voor dit moment. Op een ander moment mag je deze keuze weer aanpassen en opnieuw onderzoeken wat er op dat moment weer (beter) past. Steeds met de gedachte: hoe kan het wel?

Wat ben ik trots op ze! Deze mooie mannen komen er uiteindelijk wel. Misschien niet via het geijkte pad, maar wel via hun eigen pad. Welke bestemming ze gaan bereiken is nu nog onbekend, maar ze lopen op het pad die kant op. Ik ben dankbaar dat ik dat pad met hen mag lopen en ze kan leren hoe ze zelf ook steeds hun eigen keuzes mogen maken. Hoe ze hun gedachten kunnen sturen naar ‘hoe kan het wél?’. Zodat ze stap voor stap hun talenten tot bloei kunnen laten komen en deze uiteindelijk ten volle kunnen gaan benutten.