Waarom een autobiografie?

Deze maand word ik veertig. Een leeftijd waarop je zou kunnen stellen dat ik de helft van mijn leven inmiddels heb geleefd en dat ik nog een goede tweede helft tegemoet kan zien.

Ik breng een autobiografie uit op de helft van mijn leven. Waarom?

Een dergelijk boek schrijven mensen vaak pas op latere leeftijd, wanneer ze echt wat te zeggen hebben over het leven, over de lessen die ze hebben geleerd, over wat ze anders zouden willen doen, anders hadden kunnen doen, wat ze hun kinderen mee willen geven en wat zij wellicht anders kunnen doen in de jaren die zij nog voor zich hebben?

Wat heb ik op mijn veertigste nou te zeggen over het leven en over de lessen die ik heb geleerd? Wat kan ik jou vertellen waar jij wat aan hebt of waar jij door geïnspireerd kan raken? Laat me je een stukje meenemen in de reis die ik heb afgelegd.

Ik ben begonnen met het schrijven van een boek toen ik tien jaar oud was. Ik schreef toen onder andere de volgende woorden op:

‘Ik heet Anne en ik ben tien jaar…. Ik schrijf een verhaal dat ik meemaak nu ook nog… Ik wil nu beginnen (voor zover ik kom) met het schrijven van een boek dat ik zelf schrijf en dit verhaal dat echt gebeurd is door veel mensen te lezen mag worden… Ik begin nu maar meteen’.

Op mijn tiende wist ik nog niet dat ik pas aan het begin stond van vele gebeurtenissen die nog zouden volgen, maar ik vond dat ik toen al genoeg had meegemaakt om er een boek over te kunnen schrijven. Ik groeide op in de veronderstelling dat mijn moeder ieder moment dood kon gaan, zij was chronisch ziek. Als oudste in een gezin met vier kinderen voelde ik me verantwoordelijk. Dat mijn moeder niet alleen lichamelijk ziek was, maar vooral psychische problemen had, dat wist ik toen niet. Ik vond wel alles toen al verwarrend en niet logisch, maar ik kon er geen verklaringen voor vinden. Dat is een reden voor mij geweest om te gaan schrijven, om logica uit de gebeurtenissen te kunnen halen.

Ik kan mijn boek niet omschrijven in enkele thema’s, het zijn er vele. Mijn boek beschrijft de complexiteit van het leven. Het gaat over opgroeien als kind in een kluwengezin bij een ouder met psychische problemen. Je kunt me een KOPP kind noemen, een Niemandskind of eenVergeten kind. Hoe je het ook noemt, het heeft allemaal te maken met opgroeien onder onveilige omstandigheden bij ouders die niet goed je kunnen zorgen om wat voor reden dan ook. Als kind kun je daardoor niet goed ontwikkelen en ontplooien tot de mens die je van nature bent. Dat heeft grote gevolgen. Ik schrijf over hulpverlening, rechtszaken en over de onderzoeken van de Raad voor de Kinderbescherming. Ik beschrijf mijn weg richting herstel en mijn gevolgde therapieën, maar ik schrijf ook over mijn grote dromen en het vinden van echte liefde.

Ik beleef het leven intens en ingewikkeld. Je kunt me hoogbegaafd en hoogsensitief noemen, maar ik ben vooral gewoon Anne. Ik voel situaties, sfeer en omstandigheden tot in het subtiele aan, maar ik kan door mijn gevoeligheid ook enorm genieten van fijne, zachte stoffen, mooie zonsondergangen en van muziek, ook dat is intens. Ik denk over alles tot in het extreme na, ik kan mijn denken ook niet altijd een halt toeroepen. Dat betekent dat ik veel dingen analyseer en uitzoek, maar dat ik ook verstrikt kan raken in mijn hysterische hoofd. Daar heb ik mee om moeten leren gaan, want het leidt nog wel eens tot hele depressieve periodes en angsten.  

Al deze onderwerpen komen verhalend terug in mijn boek, waarin ik je vanuit mijn intense belevingswereld vertel over mijn leven. Het heeft vanaf mijn tiende jaar nog bijna dertig jaar geduurd voordat ik zover was om mijn veelbewogen leven aan elkaar te schrijven, om uit de kluwen te komen en dit verhaal op papier te zetten. Ik heb al mijn leven lang in meer of mindere mate last van faalangst. Een boek uitbrengen is daarmee voor mij ook de ultieme test in het loslaten van angsten, deze vol in de ogen te kijken en te gaan staan voor wie ik ben en wat ik te vertellen heb.  

Inmiddels ben ik er van overtuigd dat ik mijn verhaal vertellen en delen moet, omdat er zovelen zijn zoals ik. Mensen die net als ik worstelen met de gevolgen van een verkeerde opvoeding. Die zich onzeker, niet gezien en niet goed genoeg voelen. Mensen die het leven en de omstandigheden niet begrijpen en die worstelen met de gevolgen van aangeleerde overlevingsstrategieën. Mensen die niet de juiste inhoud in hun rugzak hebben meegekregen en daardoor het leven niet voluit kunnen leven, omdat alles voorwaardelijk is.

Ik kan je vertellen dat opgroeien in dergelijke omstandigheden niet hoeft te betekenen dat het ook slecht met je afloopt. Je kunt er echt uitkomen en het leven ten volle gaan leven. Ja, je hebt een achterstand, je zult keihard moeten werken, je zult nog zo vaak vallen, maar het kan echt! Ik hoop dat ik jou met mijn verhaal mag inspireren, informeren en bemoedigen. Mocht je jezelf herkennen in mijn verhaal en/of in mij, dan hoop ik dat ik met mijn verhaal een lichtpunt op jouw intense weg naar herstel mag zijn, want hoop doet leven.

Of ik op de helft van mijn leven genoeg te vertellen heb om dit te vertalen in een autobiografisch verhaal en of het voor jou interessant is om te lezen, dat laat ik aan jou. Ik ben in ieder heel blij dat ik geen tachtig jaar heb hoeven worden om dit verhaal te kunnen vertellen. Ik heb namelijk nog een heel leven voor me!

8 gedachten over “Waarom een autobiografie?”

  1. Lieve Anne, ik wil je nu alleen even omhelzen en zeggen, dat ik van je hou. Omdat dat niet kan/mag, bij dezen dan maar in gedachten. Xx.

  2. Ik vind het geweldig Anne …

    Ook al herkenning .. zelf ook opgegroeid in een kluwen gezin ..

    Je bent een mooi mens
    Liefs en Blessings

    Karolien

  3. Lieve Anne, wat ben je toch een fantastisch mooi mens! Je moed is groter dan je angst en dat bewonder ik enorm. Ook van mij een digitale knuffel en ik hoop je snel te zien en spreken. XX

  4. Wat een eerlijk boek heb je geschreven, Anne. Het gaf me een beklemmend gevoel maar tegelijkertijd ook zo hoopvol. Zeker omdat je zelf beseft dat er iets niet klopt binnen het gezin. Want dan kun je ook op zoek gaan naar wat het is. Althans zo werkte het bij mij. Ook ik heb mijn levensverhaal (beknopter) op geschreven en wat jij ook zegt het laat dan zo duidelijk de patronen zien die binnen het gezin gaande zijn. En geen op zich staande incidenten waarvan een buitenstaander zegt: ach dat zal ze wel niet zo bedoelt hebben, het is toch je moeder.
    Eens zei iemand het volgende tegen mij over ons gezin ,en dat geldt voor jou ook: Je hebt al veel beter gedaan dan je moeder ooit kan doen. Voor mij was dit een groot compliment omdat ik toch altijd de last van het verleden op mijn schouders draag. Alsof ik dat wat zij niet kon goed moet maken binnen mijn eigen gezin.

    Groetjes Lilian

    1. Dank je wel Lilian, voor je reactie en mooie woorden. Het klopt inderdaad, je draagt de last van het verleden met je mee. Ik vraag me zelf ook nog geregeld af of ik het goed doe met mijn eigen kinderen, of ik het ooit goed genoeg kan doen. We doen het al beter door eerlijk naar onszelf te durven kijken en verantwoordelijkheid te nemen. Dan volgt de rest 😊.

      Ik ben benieuwd naar het verhaal dat je zelf hebt opgeschreven.

      Anne

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *